Cmentarz

[Los]

Figurka przestała świecić, jakby jej zadanie zostało spełnione. Wyglądała teraz zwyczajnie, jak drewniana rzeźba porzucona przez czas.
Nagle Lucas mógł poczuć chłód na karku, dotyk czegoś delikatnego, ale zimnego. Za nim stał chłopiec ten sam, który wcześniej płakał. Jednak teraz już nie ronił krwistych łez, ani nie był żywy, był duchem. Spoglądał smutnie na Lucasa, który rozpoznawał w nim chłopca ze wspomnień - Andrew.

[Lucas Blackburn]

Z całego oszołomienia wyrwał nie chłód na karku. Odwróciłem się do tyłu zauważając Andrew. Odskoczyłem od niego nie wiedząc co mam począć czy powiedzieć. Patrzyłem się na niego z niedowierzaniem. Oczy nadal miałem wielkie, duch brata stał koło mnie. Chciałbym aby to był sen lecz niestety tak nie było. Patrzyłem w jego smutne oczy, w tą małą istotę. Starałem sobie przypomnieć motyw swych poczynań ale to wciąż było za mgłą.
Bałem się co może się jeszcze stać, najchętniej uciekł bym stąd. Umysł płatał mi niezłe sztuczki. Czułem się uwięziony przez samego siebie.

[Los]

- Dlaczego to zrobiłeś? - Dziecięcy głos niczym chłodny wiatr omiótł uszy Lucasa.
- Przez ciebie nie mogę odejść. - Mówił dalej. Wciąż spoglądał na brata smutnymi oczami. Nie było w nich gniewu, ani złości tylko smutek.
- Kłamałeś! Czemu mnie tak nienawidziłeś! - Głos był coraz mocniejszy, niemal ogłuszający.

[Lucas Blackburn]

Chciałem mu odpowiedzieć ale nie wiedziałem, nie pamiętałem swych powodów. Serce zaczęło mi się ściskać a góla utkwiła w gardle. Przełknąłem ślinę ale to nic nie pomogło. Czułem się sfrustrowany jaki dalej obawiałem się ducha.
W końcu wydobyłem cichy głos z gardła - Jak to nie możesz? - zapytałem pomimo tego wszystkiego. Patrzyłem na niego z bólem, zamknąłem oczy mając nadzieję że go już nie będzie.
Powróciłem myślami do niedawno odkrytych wspomnień. Niespodziewanie zacząłem czuć gniew i odraze do brata. Nie do końca widziałem dlaczego tak się stało.

[Los]

Pytania pozostawały bez odpowiedzi, tylko ten smutny wzrok chłopca utkwiony w wilkołaku. Stał tam unosząc się lekko nad ziemią i patrzył. Spojrzenie wwiercało się w umysł Lucasa odsłaniając nowe wspomnienia z przeszłości, z rodzinnego domu.
Ponownie otworzywszy oczy świat wydał się normalniejszy, duch znikł jakby nigdy go tu nie było. Figurka również znikła, choć nie rozpłynęła się niczym zjawa. Spoczywa spokojnie w plecaku.

// Zdobywasz
cechę: Nawiedzany - Młodszy brat Andrew
przedmiot: drewniana figurka wilka wielkości dłoni (nie można jej się pozbyć, nawet wyrzucona czy zniszczona potem na powrót znajduje się w ekwipunku)

[Lucas Blackburn]

Znowu poczułem psychiczny ból, ponownie ujrzałem wspomnienia i odczucia jakie wtedy były mi znane. Złapałem się za głowę krzycząc z cierpienia. Czułem się jak na torturach, których nie byłem w stanie przerwać. I nagle ból ustał jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Otworzyłem oczy a go już nie było, nic nie było została tylko ta figurka. Wpatrywałem się w nią z wyłupionymi oczami, nie wierzyłem w to co się stało przed chwilą ale ona wszystko mi uświadamiała. To co sobie przypomniałem to co się stało i moje powody czynu. Obawiałem się teraz tego aby on znowu nie powrócił.

Upłynęło dużo czasu nim doszedłem do siebie. Niby nic a jak człowiek może zmienić, wziąłem niepewnie do ręki figurkę chowając ją do kieszeni. Przetarłem ręką czoło wycierając z potu, podniosłem się z kolan od razu je otrzepując. Czułem jak po moim ciele przebiegają dreszcze, postąpiłem krok na przód nieco chwiejny ale jednak. Udało się! Mogę normalnie się poruszać, wciąż nieswój. Wmawiałem sobie, że to się nie wydarzyło. Skąd mogę wiedzieć czy to nie było tylko wytworem moje wyobraźni? W końcu strasznie mnie bolała głowa a figurka mogła być przesiąknięta jakimiś specyfikami przez co miałem halucynacje. Tak, na pewno tak było. Wyparcie to dobra rzecz.
W końcu ruszyłem się z tego cmentarza, byłem ciekaw nowego otoczenia w jakim obecnie się znalazłem. Podrapałem się po głowie zmieniając w hipso. Pognałem przed siebie.