Nauki

[Ketsueki Ōkami]

- Bycie wilkiem to akurat pestka, po prostu jesteś i działasz. Nie idziesz wbrew swojej naturze, jak to robią ludzie. - Ona zaakceptowała wilka w sobie, potrzebowała jednak czasu by zrozumieć, ze tak naprawdę nic się nie zmieniło. Nadal była taka sama, trochę większa, troszkę groźniejsza, ale to nadal ona. Wilk w niej też nadal był ten sam, musiała tylko go przyjąć. Teraz czas na nowo nauczyć się działać, to trochę jak nauka chodzenia.
- Żeby być pewnym tego co się robi, najpierw trzeba być pewnym, że się to potrafi. - Dlatego się uczyła. Chciała czuć, że nie robi niczego na oślep. Błądzenie po ciemku nie przynosi niczego dobrego, łatwo się potknąć, zrobić krzywdę sobie lub innym, a tego nie chciała.
- Możliwe jest... że widzę osoby, których nikt inny nie widzi? I... i że mogę ich dotknąć?- Lucy. Nie mogła zapomnieć tego dziecka i tego jak nagle z zagubionej dziewczynki stało się mściwym maluchem, zupełnie bez powodu.

[Los]

-Tak jako szaman może istnieć taka możliwość. Mamy lepszy kontakt z zaświatami i nie raz duchy bardziej lgnąc do nas niż do kogoś zwykłego. Grunt to pojąć to i zrozumieć materie tego zjawiska-Zatrzymał się patrząc na kobietę.
-Dlatego trzeba trenować ciało jak i umysł aby móc kontaktować się z silniejszymi duchami ale także aby móc przed nimi się bronić- Słabym duchem i ciałem można łatwo zostać opętanym lub wykiwanym, a i duchy mogą nie chcieć nas słuchać.

[Ketsueki Ōkami]

Skinęła głową dając znać, że rozumie. Nadal jednak ta konkretna sytuacja była dziwna, nawet chyba jak na szamana. Nie wiedziała czy powinna pytać, ale przecież i tak Troy był jedyną osobą, do której mogła się zwrócić z tak dziwnym pytaniem.
- Widziałam... cóż chyba ducha. Upierał się, że jestem jego mamą i rzeczywiście był do mnie podobny. Później widziałam go z innym i ten wyglądał identycznie jak ja. - Brzmiało to nawet śmieszniej niż przypuszczała, jednak on jako szaman chyba powinien móc powiedzieć jej cokolwiek. Od ostatniego spotkania, gdy Lucy właściwie jej groziła, już nie widziała dziewczynki. Nie mogła jednak zapomnieć jej zapłakanej twarzy i tego drugiego przerażającego wyrazu.

[Los]

Najwyraźniej już wtedy miałaś predyspozycje do szamanizmu. My uduchowieni kroczymy różnymi drogami. Nigdy szaman nie jest taki sam jak inny. Zależy od tego moment, w którym jest księżyc jak i inne planety- Mówił to z uśmiechem- Dlatego jedni są bardziej wojowniczy inni spokojni a jeszcze inni skupiają się an odprowadzaniu duchów na tamten świat- Miał nadzieje, że zrozumiała to.

[Ketsueki Ōkami]

- Wtedy już byłam po przebudzeniu. - Ciekawe czy wokół niej mogło dziać się coś czego nie zauważała wcześniej, gdy jeszcze była zmienno. Wtedy jeszcze jej pojęcie o szamanizmie właściwie nie istniało.
- Zauważyłam to. - Uśmiechnęła się na myśl o Liadonie. Zupełnie różnił się od jej obecnego Dalu. Nie żeby nie doceniała jego nauk, przecież wyniosła coś z nich, jednak nastawienie obecnego nauczyciela było dla niej odpowiedniejsze.
Z uśmiechem pojawił się też niepokój. Za długo go nie widziała, nawet nie miała żadnych wieści. Trochę sobie wyrzucała, że była zbyt zajęta szkoleniem się na własną rękę, szukaniem ksiąg, ćwiczeniem glifów, później misjami. Nie miała pojęcia co się dzieje z wilkołakiem. Teraz jednak nie czas na takie przemyślenia.

[Los]

-Z czasem będziesz dostrzegać więcej, czuć i słyszeć i co najważniejsze, będziesz potrafiła to kontrolować i odróżniać fałsz od prawdy- no moze nie w dosłownym tego słowa znaczeniu. Jednak na pewno nie da się łatwo tak omamić duchom i innym wizjom czy upiorom.

[Ketsueki Ōkami]

- Z reguły jestem cierpliwa, w tym przypadku jednak mam wrażenie, że strasznie powoli posuwam się do przodu. - Skrzywiła się w grymasie niezadowolenia i westchnęła. Po chwili jednak na jej twarz powrócił wesoły wyraz. Marudzenie nic tu nie da.
- Muszę się po prostu zabrać za robotę, co? - Splotła dłonie za głową i oparła się o nie spoglądają do góry. Przymknęła powieki i spróbowała odgonić złe myśli.
"Skup się na celu."