Przełęcz

[Zachary Charkov]

-Znam w końcu jestem bardem- Pozwolił sobie na lekki uśmiech na pysku. Rozejrzał się jeszcze tylko i zastrzygł uchem. Zaraz potem skupił się co ma opowiedzieć, którą z opowieści?
-Wydarzyło to się bardzo dawno temu kiedy nasz lud był wolny przed zniewoleniem przez magów- Zaczął i zamlaskał lekko- Spaczenie dosięgło prawą łapę przywódcy klanu w północnych królestwach- Tutaj dawana Skandynawia- Leikr Czarnokrwisty walczył z tym wiele lat, zmagał się z ta klątwą. Były to czasy walk między klanowymi i bonusy jakie dawało to brzemię było bardziej szanowane niż skutki jakie niosły w dłuższej perspektywie-Spoglądał na Wiktora- Przydomek wziął się od tego, że jego krew była czarna niczym noc, sam zaś Leikr wykazywał się na polu bitwy wieloma sukcesami, które z czasem nie zmniejszały się, ona zaś sam stawał się coraz bardziej bezwzględny i brutalny nie bacząc czy zrani swoich czy wrogów, Szał w jaki wpadł różnił się od tego zwykłego- Zrobił chwile przerwy i spojrzał na niebo- Jego zdolności były.. wypaczone a sam jego wygląd zmieniał się w coś... potwornego. Coraz trudniej było go kontrolować. Postanowiono, więc że zostanie uwięziony a oddział kruków będzie go pilnować- Zachary lubił opowiadać, znał dużo różnych opowieści sam na swe ślepia nie widział tyle wydarzeń aby mógł je nieść dalej ale jeszcze wiele przed nim- Krukami nazywano Garou, który nosili an swych grzbietach symbol tego ptaka, byli przeszkoleni w całkiem innej magi a oni sami byli oddani ludowi, miało to nawiązywać to boskich kruków-Hugin i Munin- Przedstawiłem Wiktorowi bo ten nie jest wykształcony w żadnym kierunku.. eh-Żery ratować swego ojca dwoje synów Leikra wyruszyli szukać pomocy nim ich ojciec przepadnie do reszty. Podróżowali po różnych plemionach, rasach a nawet po krainie duchów udało im się odnaleźć magiczne oczko wodne, które miało być napełnione łzami samego Wielkiego Ojca. To wiąże się z inna legendą ale mniejsza- Zastukałem łapa o ziemię- Nabrali tej wody do skórzanego bukłaka i zanieśli do ojca. Ten na tyle już się zatracił, że nikt nie był w stanie do niego podejść i rozważano aby go zabić by zakończyć mekki jego duszy. Jednym słowem synowie zdążyli w ostatnim momencie. Ich matka była w stanie podejść do Leikra jako jedyna. Łączyła ich większa więź niż z innymi i to ona dała mu się napić świętej wody. Garou wydawał się wpaść w letarg. Żył ale nie wykazywał żadnej aktywności aby po trzech dniach jego rany rozbłysły jasnym niebieskim światłem a sam wilkołak obudził się i nie czuł w sobie gniewu, a i szepty, które mu towarzyszyły od lat odeszły. Od tego momentu był odporny na plugawa magię sługusów Żmija i pomógł wypędzić jego wyznawców z klanu jak i ziem, stał się przy tym godny an bycie przywódcą klanu i północnych królestw- Skończył opowieść.

[Wiktor Vulkodlak]

Lubiłem bardzie opowieść. Wciąż pamiętałem bajki, które opowiadał mi tata. Dopiero, gdy byłem starszy i posłuchałem legend starszyzny zrozumiałem, że te bajki nie były fikcją, a tylko taką mniej krwawą, bardziej dla dzieci wersją prawdziwych wydarzeń, a przynajmniej podań naszej rasy. Zawsze mnie te opowieści fascynowały i byłem typowym wierzącym wilkołakiem. Czciłem praojca i nasze dawne obyczaje. Były częścią mnie, choć do nauk szamana i całego tego szamanizmu to się nie garnąłem, wolałem słuchać. Tak i teraz słuchałem zafascynowany opowieścią Zacha.
Słuchałem uważnie, nie przerywając. Starłem się wszystko zapamiętać, ale było tego sporo, eh. Z tego co istotne to zapamiętałem, że da się to spaczenie wyleczyć jakąś wodą? Trochę sam nie wiem, spodziewałem się czegoś innego? Ale co ja tam wiem. Ciekawe było też z tym oddziałem kruków, nigdy o nich nie słyszałem.
- Hm, kto władał północnymi plemionami przed kataklizmem? - Zapytałem po chwili. Może jeśli udałoby się spotkać z jakimś wilkołakiem, który wiedział by więcej o tej opowieści, może udałoby się od niego uzyskać więcej szczegółów, taka pierwsza myśl.
- I to magiczne oczko, znasz legendę o nim? - Znaczy sam nie wiem, nawet żyjąc w magicznym świecie słysząc o magicznych oczkach wodnych jakoś jestem nieufny. Może trochę za dużo w tym czarodziejstwa, nieważne.

[Zachary Charkov]

Poruszył lekko uchem i spoglądał na chłopaka.
-Oren Szybkołapy ale nie żyje już- Zachary odpowiedział chłopakowi i ziewnął.
-Znam- Dodał z duma w głosie. Znal dużo legend i opowieści w końcu musiał je znać. To część jego nauki i przeznaczenia!

[Wiktor Vulkodlak]

Ani imię, ani nazwisko czy czymkolwiek ta nazwa była nic mi nie powiedziała. Za mało znałem historię wilkołaków, swoją historię by dużo wiedzieć. Teraz żałowałem, że jednak nie przykładałem się bardziej do nauki, gdy dziadek kazał, ale tylko trochę. Nigdy nie lubiłem się za bardzo uczyć przynajmniej teorii. Praktyka to zupełnie co innego, jak bijatyka, polowania, tropienie, oswajanie, to było interesujące dla mnie.
Się podrapałem po karku. Taki tam gest, a tak podobny do Sylvana, a nawet sobie z tego sprawy za bardzo nie zdawałem.
- Dobra... - Długo się zastanawiałem nim to powiedziałem. Trochę już tu obozowaliśmy, a ja w końcu poczułem się lepiej, żeby ruszyć dalej. Tylko co z Melody i Somali? Zach nie dawał mi wrócić, a i sam czułem się paskudnie, aż do dzisiejszego ranka. Kurde, ale ja muszę wiedzieć co z nimi.
Nisse, moja lisiczka często wpadała do naszego obozu, ale nigdy nie zostawała na długo, jakby chciała sprawdzić czy wszystko ze mną dobrze, czasem też podrzuciła jakiegoś zająca.
Kiedy miałem siłę naskrobałem na dwóch kawałkach kory dwie wiadomości. Jedną do Somali, drugą do Melody. Jeśli Nisse je znajdzie to im je przekaże. Zawiązałem je bandażem przy lisie, może się uda. Może, ech... się znowu podrapałem, kurde.
- Dobra... ruszamy do tej tawerny co wspominałeś? A po drodze opowiesz mi legendy, które znasz, a które wiążą się ze żmijem?

[Zachary Charkov]

-W tawernie na spokojnie wszystko ci opowiem, nie w drodze- W końcu do dobrej opowieści trzeba usiąść i posłuchać a nie w biegu. Nie było jednak sensu tutaj przesiadywać. Zachary przeciągnął się i spojrzał na młodzieńca.
-To ruszamy- zarzucił jedynie i ruszył w drogę.

[Wiktor Vulkodlak]

Ogarnąłem się i ruszyliśmy. W milczeniu bo Zach w końcu nie chciał gadać po drodze, a i ja w sumie nie miałem na to ochoty. Starałem się być czujny, choć moje myśli ciągle odpływały w różnych kierunkach.
Mijając kamienne posągi zatrzymałem się na chwilę, wspominając ostatnie wydarzenia z tego miejsca. Śnieg zdążył już zakryć po nich ślady, ale ja wciąż je widziałem, słyszałem. Westchnąłem i ruszyłem dalej, w dół przełęczy.