Ścieżka duchów

[Reno Coulter]

-Znów zamiana?- Uniosłem lekko brew patrząc się na nią. Jakoś tak lubi wystawiać mnie na wieczór na przód. Bardzo miło ech. Przyśpieszyłem kroku, wolałbym mimo wszystko nie zostać przez coś zeżarty czy coś. Całą ta kraina zalatuje trupem, w każdej postaci. Przeszył aż mnie na samą myśl ciarki po plecach.

[Silvia Sanguine]

- Tak, idź szybko i nie marudź. - Dobrze, że niewolnicy byli bardziej posłuszni, nie było z nimi żadnego problemu. Widocznie u wilkołaków dość mocno spokornieli, ale to dobrze, nie potrzebne były Sil dodatkowe problemy.
Skupiła się na bezpiecznym przejściu ścieżki, to dopiero początek drogi przez knieję i to ten najbezpieczniejszy. Zaprowadzą ich do katakumb, a potem Sil pokaże Reno bagna.

[Reno Coulter]

-Idę, idę- Rzuciłem do niej i poszedłem do przodu, szedłem szybko. Byłem trochę głodny, z chęcią bym coś przekąsił może będą resztki tego dzika co jak szliśmy wampirzyca upolowała. Westchnąłem sobie, miałem także nieodparta ochotę się przemienić i przebiec się ale wolałem nie mieć problemów z wampirem przy tych ludziach dodatkowo. Ściemniało się a pogoda i tka pochmurna dodatkowo przyśpieszał mroki. Widziałem, ze błyska się. Milusio po prostu milusio.

[Silvia Sanguine]

Silvia poszła przodem, niczym dobry gospodarz i wprowadziła grupę na teren kniei. Przed nimi podróż przez wzgórza, aż do lasu. Jednak zanim to, to najpierw to przejście. Kobieta spojrzała w stronę strażnicy. Nie zauważyła nic niepokojącego, ale kto tam wie, to oszalałe duchy, mogą zrobić wszystko.
Zawróciła na moment do Reno. Zamierzała pomóc mu z tą beczką. Im szybciej przekroczą ścieżkę tym lepiej.

[Dariusz Wyrm]

Szedłem spokojnym krokiem. Kiedy jednak wampirzyca przemieniła się w nietoperza lekko pokręciłem głową. Nie miałem nic do powiedzenia nikomu. Trzeba po prostu iść do przodu aż dojdziemy na miejsce. Na jej słowa tylko postanowiłem być uważniejszy. Nie miałem ochotę spotkać czegoś. Tym bardziej nie w tej jej kniei.

[Reno Coulter]

Toczyłem tę beczkę, nie było to aż takie proste aby mi nie poturlała się na dół i nikła gdzieś tam. Ta wiec bardziej skupiony byłem aby mi nie spadła. Jej słowa wywołały u mnie mieszane uczucia. No z jednej strony miałbym ją z głowy zaś z drugiej, oznaczać to mogło kłopoty. Tak źle i tak nie dobrze.

[Liadon Ichimaru]

Podążał za zebranymi raczej mimowolnie, nie odzywając się wcale. Kim totalnie ignorował, Reno natomiast przypominał mu tą feralną walkę na arenie. No i Keirę. Nie było mu jednak dane marzyć długo, gdyż włosy zjeżyły mu się na karku. Idąc ścieżką spojrzał w kierunku strażnicy. Wręcz czuł namacalną obecność duchów. Nie tylko tam, ale na tym trakcie również. Wydawało mu się, że odległe echa wydarzeń przeszłości próbowały mu się objawić ale skupił się na tym co było tu i teraz.
-Daj to...-Mruknął do sługi Sylvi i podchodząc do niego. Nie miał ochoty zostać tu dłużej niż potrzeba. Te zjawy mogą poczuć jego obecność tak samo jak on ich. Sięgnął po beczkę samemu ją tocząc. Prawie czuł lodowatą obecność duchów.

[Silvia Sanguine]

Silvia widząc, że Liadon chce pomóc pozwoliła mu. Sama wróciła do Sylvana i szła teraz przy nim. Bacznie jednak obserwowała wszystkich i wszystko.
Niedługo zapadł zmrok, ale na szczęście grupa już wychodziło ze ścieżki i wkraczała na wzgórza.

[Wiktor Vulkodlak]

Trochę się namęczyłem przy schodzeniu w dół. Za to lisy były niemal w swoim żywiole. Musiałem je parę razy przywołać do porządku. To był ich pierwszy raz poza doliną i chyba za bardzo się tym ekscytowały. Grunt, żeby coś na kolacje złapały. Gwizdnąłem, aby pobiegły naprzód w teren, dobrze je wyćwiczyłem.
Kiedy w końcu stanąłem na bardziej równym terenie rozejrzałem się. Jeszcze kawałek i będę na wzgórzach. Jednak lepiej przed nocą dotrzeć do lasu i tam się przespać. Otwarty teren jest dobry do walki, ale nie do odpoczynku. Sama ścieżka niezbyt mi przypadła do gustu. Czułem dziwne mrowienie, gdy nią szedłem. Miałem wrażenie, że ktoś mnie obserwuje ze strażnicy. Jak najszybciej chciałem zostawić tą ponurą ścieżkę za sobą i znaleźć się już na wzgórzach.

[Silvia Sanguine]

Silvia wkroczyła na ścieżkę. Jej cel był już bliżej niż dalej, ale wciąż poza zasięgiem. Uważnie spojrzała w stronę strażnicy. Jednak nie zauważyła niczego niepokojącego, więc ruszyła dalej ku górom. Nieświadomie złapała się w pewnym momencie za tatuaż na dłoni i potarła go lekko. Czy miała w tym większy cel, raczej nie, taki odruch. Za to zastanawiała się jak przeprowadzić rozmowę, ale jak wiadomo wszystko wyjdzie, gdy już dotrze do jaskini. Myślała też ciągle o kluczu na łańcuszku i co mógł oznaczać. Mimowolnie kąciki jej ust powędrowały ku górze.

Ścieżka nie była długa, więc wkrótce Silvia ją opuściła i wkroczyła na górzyste tereny pustkowi.

//zt.