Zawalone wyjście z katakumb

[Tkacz Losu]

Jaskinia, a w niej tunel, który biegnie, aż do katakumb. Choć jest pusta to nieostrożna podróż po niej może zabić nawet nieśmiertelnego.

Przejście do katakumb zostało zawalone, a miejscami wciąż unosi się dym po pożarze,
który miał miejsce w katakumbach.

[Silvia Sanguine]

Silvia kolejny raz prowadziła Reno po ciemnych korytarzach zimnych katakumb. Gdzieniegdzie tliły się pochodnie, ale reszta tuneli spowita była w kompletnych ciemnościach. Jednak kobieta bez problemu odnajdywała się w tym gąszczu korytarzy.
W końcu do Reno doszedł powiew świeżego powietrza i odgłos burzy. Dotarli do wyjścia z katakumb. Było ono trochę zarośnięte, ale dało się wyjść bez problemu. Jeszcze nie padało, ale zapowiadało się na to, zaś mimo iż zbliżał się ranek wciąż panował mrok.
- W pobliżu jest kilka zrujnowanych budowli, ale z tego co pamiętam nie wszystkie są doszczętnie zniszczone. Jeśli któraś by ci pod pasowała to myślę, że to mogłoby być lepsze lokum niż stara chatka na bagnach.

[Reno Coulter]

Szedłem za nią w milczeniu, kobieta nie była zbytnio rozmowna. W końcu jednak zbliżał się koniec tunelu. Świeże powietrze, które przez burze było naelektryzowane ale mimo to bardzo przyjemne.
-A jakie tutaj mogę spotkać istoty?- Spojrzałem an nią trochę pewniej, wolałbym wiedzieć na co się mogę nadziać. Westchnąłem i wyjrzałem z tunelu. Ciemno ale przynajmniej świeżo.

[Silvia Sanguine]

- Jak w zwykłym lesie. - Silvia, aż tak się zwierzętami nie interesowała, tyle co z polowań.
- Pająki, zające, dziki, wilki, kuguchary... - Wyliczała zastanawiając się.
- Powinieneś też uważać na centaury, ale przeważnie aż tak daleko się nie zapuszczają. Poza tym zostawię ci Aro, będzie w pobliżu i może ci pomóc, będzie też naszym łącznikiem jeśli ja nie dam rady się spotkać. - Nietoperz sfrunął na ziemię i zamienił się w mężczyznę, był tylko trochę wyższy od ciebie i miał długie kruczoczarne włosy. Uśmiechnął się i przywitał z tobą.

[Reno Coulter]

-Las to dobra sprawa- Odparłem jej i słuchałem z uwagą ale kwestia wampira nie podobał mi się.
-Zaraz, zaraz...- powiedziałem zaraz po jej mowie o kontakcie-Chcesz mnie zostawić z wampirem?- Nie dowierzałem tak trochę w to. Nie no to jest jakieś nieporozumienie. Kiedy ten jej gacek się przemienił, oblał mnie strach. Do Silvii przywykłem, mimo że i tak bardzo się bałem się. No ale tutaj był inny wampir i przed chwilą się przemienił. Ogarnęło mnie przerażenie, może nie powinno i powinienem zachować się poważniej ale to było silniejsze ode mnie. Cofnąłem się i przemieniłem się w rosomaka i zacząłem uciekać w przeciwnym kierunku. Wiedziałem, ze to głupie ale strach był silniejszy niż logiczne myślenie.

[Silvia Sanguine]

Silvia skinęła na Aro, żeby zaczekał, a sama rzuciła się w pogoń za Reno, a raczej rosomakiem. Z jej szybkością nie trudno będzie go złapać, zwłaszcza że tą część lasu znała lepiej od niego, ale nie zamierzała go pochwycić jak jakieś zwierze i zamknąć w klatce. Najwidoczniej dla Reno było za dużo wrażeń. Silvia biegła co sił, aby wyrównać bieg ze zwierzęciem.
- Reno zaczekaj, zatrzymaj się, chodź pogadajmy, Aro został w tyle. - Chciała uspokoić zwierze, choć podejrzewała że to nie będzie takie proste.

[Silvia Sanguine]

Trzymając Sylvana za rękę biegła z nim przez las. Nie musiała się za bardzo ograniczać. W końcu Sylvan dotrzyma jej tempa, ale starała się jednak nie przesadzać. Zdecydowanie biegli szybciej niż przeciętni śmiertelnicy. W każdym razie niedługo znaleźli się u wlotu do jaskini. Nie wyglądała zachęcająco, mroczna, wilgotna, śmierdziała trupem, czyli wszystko to co wampirki lubią najbardziej.
- Gotowy? - Silvia spojrzała ne męża.
- Musimy być bardzo ostrożni, to wejście prowadzi do labiryntu tuneli, więc nie możesz mnie puszczać, aby się nie zgubić. Czai się tu też trochę niebezpieczeństw, ale w razie czego w porę cie uprzedzę, a gdybyśmy jednak natknęli się na inne wampiry to będziesz moim więźniem, więcej im nie trzeba wiedzieć. - Przywilej bycia Seneszal.

[Dariusz Wyrm]

Biegłem za nią, nie miałem duże problemu z dotrzymania jej tempa. Musiałem jednak bardziej uważać aby nie potknąć się. W końcu miałem ograniczone pole widzenia. Udało mi się jednak bez większych problemów dobiec do śmierdzącego wejścia.
-Oczywiście- Jakbym był człowiekiem lub magiem pewno bałbym się. nie byłem i nie czułem strachu.
-Twoim więźniem mogę być zawsze i wszędzie- powiedziałem cwano. Zdawałem sobie jednak ze sprawy, że trzeba być tutaj o wiele ostrożniejszym. Nie chciałbym mieć na sobie hordy trupów, nie dałbym rady.

[Silvia Sanguine]

Uśmiechnęła się na jego tekst o więźniu. Akurat to wiedziała od dawna, hihi, ale teraz nie pora na żarty. Złapała mocniej dłoń Sylvana i zagłębiła się z nim w jaskinie. Na przywitanie tuż nad ich głowami przeleciało stado nietoperzy, Sil nie przejęła się tym wcale.
Zagłębiali się coraz bardziej w plątaninę korytarzy. Litą skale zaczęły zastępować kamienne mury, powoli wkraczali na tereny katakumb. Silvia stała się jeszcze ostrożniejsza. Szli teraz wolniej, a wampirzyca co pewien czas robiła przystanki. Na szczęście póki co nikt ich nie niepokoił.

[Dariusz Wyrm]

Szedłem za nią. Nietoperze nie zrobiły na mnie wrażenia. Było ciasnawo i nie wygodnie. Nie wiem cz dobrze, że pcham się do nory wampirów ale szybko ta lekka obawa mi minęła. Czym głębiej tym lepiej było czuć odorem śmierci. Nie odzywałem się i tylko szedłem za nią trzymając aby to się nie rozdzielić.