Martwa rzeka

[Ketsueki Ōkami]

Kiwnęłam głową i rozejrzałam się dookoła. Rzeka... podeszłam bliżej i spojrzałam na wodę. Jakiś kawałek szłam dość blisko szukając jakiegoś stworzenia, nic z tego.
Ciekawe ile ważnych rzeczy Reno nie pamięta. Choć może są i rzeczy, których dobrze, że nie pamięta... sama bym o pewnych chciala zapomnieć.

[Reno Coulter]

Radze ci tego nie dotykać- Rzekłem ja bym przynajmniej tego świństwa nie ruszał. No wyjście na pustkowia powinno nam zająć nie aż tak dużo czasu.Jak będzie na prawdę to się dopiero przekonam. Nie chciałem tutaj się zatrzymywać.

[Los]

Kiedy znaleźliście się nad rzeką napadły was komary. Te małe stworzonka były niemiłosiernie upierdliwe i zajadłe. Nie odpuszczały cokolwiek byście nie robili. Obsiadały was i korzystały z każdej okazji by tylko sobie co nieco was podpić.

[Ketsueki Ōkami]

Nie zamierzałam tego dotykać, a słowa Reno tylko mnie w tym utwierdziły. Po chwili usłyszałam bzyczenie i poczułam pierwsze ukłucie, a zaraz kolejne i kolejne. Nie dało się uniknąć podpijania, mimo wszystko nadal próbowałam. Przyspieszyłam też kroku.

[Reno Coulter]

Oczywiście, że nie mogła podróż trwać normalnie i spokojnie. Przemieniłem się w rosomaka. Sierść była długa i komary nie przejdą. No chyba, ze to zmutowane jakieś był. Nie wiem co na tej kniei żyje.

[Ketsueki Ōkami]

Zmieniłam postać, biorąc przykład z Reno. Miałam nadzieję, że to pomoże i w tej postaci mogłam się szybciej poruszać. Nuka też przestała biegać w kółko i szła równo ze mną. Widzać było, że jej też to robactwo przeszkadza.
Co jakiś czas potrząsałam głową chcąc się pozbyć tych małych wampirów.

[Reno Coulter]

Nie wiedziałem kiedy te małe wredne insekty dadzą za wygrana. Biegłem, bo iść się nie dało. Przynajmniej szybciej będziemy na pustkowiach niż idąc. Potrząsałem kilka razy łbem. Jakby te owady były większe, bo bym sobie przekąsił je.

[Ketsueki Ōkami]

Biegłam i czułam się dobrze mimo komarów. Teraz dopiero poczułam, że nikt nie stoi mi nad głową i nie śledzi dokładnie tego co robię. Może się myliłam ale nawet nie zastanowiłam się nad tym. Nuka wyraźnie czuła mój dobry humor i pierwszy raz od dawna ja widziałam, że ona też się cieszy.
Wyprzedziłam trochę Reno, nie wiedziałam dokładnie gdzie biec, więc nie wyrywałam się jakoś bardzo do przodu i co jakiś czas na niego zerkałam.

[Melody Sorenson]

Przyszłam tutaj jak zawsze kiedy jest mi ciężko. Nie wiem dlaczego, ale te miejsce mnie uspokajało. Teraz jestem tu z powodu mojej siostry z którą się pokłóciłam. Usiadłam nad brzegiem rzeki. Zaczęłam myśleć. Co mam robić? Znowu gdzieś uciec jak to już kilkanaście razy?
Po chwili schowałam głowę w kolanach i zaczęłam płakać.

[Los]

Twój szloch zwabił do Ciebie kruka, który przyglądał się Tobie uważnie. Nie wydawał z siebie żadnych dźwięków tylko tak siedział i przekrzywiał łeb raz w jedną raz w drugą stronę. Było w nim coś niezwykłego tą ciszą jaką ze sobą przyniósł była uspokajająca.